مازندنومه،عاطفه خیرخواه: هنوز صدای پر از عدالتش در گوشم طنین انداز است، هنوز آن فریادهای دادخواهانه اش که حکایت از دلسوزی برای همشهریانش داشت در گوشم پیچیده است؛ مرد دریا دل ساروی که ساری عشقش بود و ساروی ها در افق فریادهایش جولان می دادند.

سید علی بهروش با آن حق طلبی ها و دلواپسی هایش برای ساری، هرگز از خاطره ما، که دست کم از نزدیک با او آشنا بودیم، نمی رود.

مرد میدان کار بود و نگاهش به نگاه مظلومی تاب نمی آورد، تاب اشک و آه مراجعان را نداشت، برای احقاق حقوق مظلوم همیشه پیشقدم بود.

بهروش را از آنجا می شناسم که وقتی بر صندلی شورای شهر تکیه می زد فراموش نمی کرد برای چه آمده است و چه کسانی او را راهی خانه شهروندان کرده بودند.

بهروش همانی است که برای راه اندازی کارخانه کمپوست در ساری که از ضروریات مرکز استان است، از جان و اعتبارش مایه گذاشت.

 بهروش، مرد عمل بود و می شد روی حرف هایش قسم خورد، چون این فرزند ساری به گفتن حرف های بی پایه و اساس خو نگرفته بود.

می دانم، نیک می دانم همه دردمندان ساری او را خوب می شناسند، راست قامت و راست گفتار زیست و به خوشنامی دست از دنیا کشید و به دنیای ابدی کوچید.