1-جز روزگار من

همه چیز را سفید کرده برف.

2-سراسر شب

برف بارید

دو زاغچه

آینه شان را در برف می چرخاندند

در جست و جوی دانه

دعا می خواندند.

3- سخنی بگو برف!

آنکه پس از تو از تو سخن می گوید

آب نام اوست.

۴- برف

کلامی

که فقط

بر زبان سکوت جاری می شود

سفیدخوانی آسمان است

در فصل آخر سالنامه ی بی برگ.

۵- آنچه سبک می آید

برف

آنچه سنگین می گذرد

برف برف.

شعر:شمس لنگرودی(کتابِ شب نقاب عمومی است)

عکس:دکتر علی رمضانی پاچی