مازندنومه،سردبیر:1-کامنت(comment) یک «دیدگاه» است،پیامی کوچک در حد چند جمله درباره مطلبی که کسی نوشته است؛هر چند عده ای گاه کامنت را با چت روم اشتباه می گیرند و در آن از هر چیز می گویند جز نظرشان راجع به آن مطلب.

یکی از تفاوت های نشریات مکتوب و مجازی همین امکان کامنت گذاری است.با این که مدت هاست نهضت کامنت نویسی بین کاربران ایرانی،حتی فرهیختگان ما، رونق یافته(به گونه ای که حتی برخی خبرگزاری های رسمی داخلی را نیز ناگزیر کرده این امکان را در پایگاه خود ایجاد کنند)لیکن سطح کامنت نویسی ها به اندازه ژورنالیسم سایبری و خبرنگاری آنلاین رشد نکرده و درجا زده است.

بسیاری از پایگاه های خبری با بسترسازی و فراهم کردن کردن ارتباطات چند سویه بین کامنت گذاران،امکان طرح موضوعات مختلف و تمرین دموکراسی را برای شان فراهم کرده اند،لیکن تنها معدودی از کامنت نویسان از این فضا بهره برداری معقول می کنند و بیشترشان به شخصی نویسی و حمله و گاه توهین به نویسنده و تسویه حساب های فردی می پردازند.

2-مازندنومه تا 4-5 سال پیش برای کامنت های مخاطبانش فیلترگذاری خاصی نداشت و نظران مخاطبان،همان لحظه و آنلاین انتشار می یافت،اما به جهت بروز بعضی ولنگاری ها و سوء استفاده ها،ناگزیر به دروازه بانی شدیم.

البته اینک بعضی سایت های خبری کشور برای انتشار کامنت های شان ساعت شمار دارند،مثلا" یکی از سایت های پرمشتری داخلی، دو ساعت پس از درج کامنت،به طور خودکار اجازه نمایش آن را می دهد و مدیر سایت کم تر از دو ساعت فرصت بررسی آن را دارد،در غیر این صورت آن کامنت به طور خودکار منتشر می شود.

همه این ها به دلیل جذب و جلب مشتری و اعتمادسازی بین رسانه و مخاطب است؛چه مخاطب تمایل دارد:الف-کامنت او «حتما"» منتشر شود. ب-کامنت او «به سرعت و با کم ترین دستکاری و ادیتی» منتشر شود.

3-پس از فراگیری و شمول نهضت کامنت نویسی در ایران(از نظر کمی) و به تبع آن رشد ضعیف کیفی آن،دیده شده که گاه همین کامنت ها دردسرهایی را نیز برای مدیران سایت های خبری به وجود آورده اند.

خود ما در ماه های گذشته درگیر پرونده ای بودیم که به خاطر دو کامنت تشکیل شده بود و به خاطر آن دو کامنت،پای مان به دادگاه نیز کشیده شد. مورد تازه هم فیلتر شدن سایت پرمشتری تابناک است که گفته شده به خاطر برخی کامنت های آن بوده است.

این دردسرها اما هرگز دلیل نمی شود که مدیران پایگاه های خبری به فیلترکردن و انتشار ندادن نظرات مخاطبان شان اقدام کنند و ترس از محکمه و پرونده سازی،مخاطب محوری و اعتمادسازی دوسویه را کم رنگ کند.

باور ما این است که انتشار کامنت ها-حتی اگر ضعیف،شخصی و بی ارتباط با اصل موضوع باشد-اگر حاوی توهین نباشد،بهتر از حذف آن است.

دوستانی-حضوری یا تلفنی- به کرات پیشنهاد داده اند که کامنت ها را بهگزینی کنیم و تنها معدودی کامنت را مجوز انتشار دهیم!

نپذیرفتیم و دلیل آوردیم که نظرات مخاطب ارجمند است و حتی اگر ناگزیر شویم، آن را نقطه چین شده نمایش می دهیم،چه اگر اشکالی داشت سایر مخاطبان خود پاسخش را می دهند،چرا ما پنهان کاری کنیم؟

ما تنها کامنت های تکراری و آن هایی را که با یک آی پی در همان لحظه ، تعداد زیادی کامنت می گذارند را اجازه نمایش نمی دهیم و بقیه را در صورت نداشتن بار حقوقی پخش می کنیم.

4-پس از انتشار نامه سرگشاده حسین اسلامی ساروی به وزیر کشور و در پی آن دو یادداشت دیگر در مازندنومه،حدود 180 کامنت زیر این سه مطلب درج شد.(و شاید یک سوم همین تعداد به دلیل تکراری بودن و...امکان انتشار نیافت.)

بازتاب این مطلب در قالب کامنت ، نشان می دهد که قضیه دوتکه شدن مازندران جدی تر از این حرف هاست و غرب استانی ها بنا به دلایلی که برای خودشان حل شده است،تصمیم جدی برای جدایی دارند و از قرار قصد کوتاه آمدن هم ندارند.

به باور ما دوسرطناب جدایی آن قدر کشیده می شود که یا طناب قطع می شود و یا یک طرف کوتاه خواهد آمد.

نظرات مرکزنشین ها و غرب استانی ها محترم،فضا هم برای تبادل آرا و انتقال مفاهیم تازه درباره دو استانه شدن مازندران کنونی باز است،لیکن بر این باوریم که قضیه آن سه مطلب را باید همین جا پایان یافته تلقی کنیم و چون دیگر حرف تازه ای در کامنت ها وجود ندارد،از مخاطبان بخواهیم زیر آن سه یادداشت کامنت نگذارند.