مازندنومه؛ یادداشت مهمان، محمد دامادي، نماينده مردم ساری و میاندورود در مجلس: رفتار شنيع، دور از انتظار  و بدوي عده اي اندك در استقبال از رئيس جمهوری، ادامه تندروي هايي است كه بعضا در تاريخ 35 ساله اين انقلاب مشاهده شده و گويا اراده اي بر برخورد با آن وجود ندارد.

مشخص است كه در سايه فقدان چنين اراده اي مي شود به نوه بنيانگذار جمهوري اسلامي در سالگرد عروج آن پيرفرزانه توهين كرد، رئيس مجلس جمهوري اسلامي را در سالروز پيروزي انقلاب با لنگه كفش نواخت و....

به ياد دارم چند ماه پيش و در جريان طرح سوال از رئيس جمهوری وقت، بنده به عنوان يكي از طراحان سوال از ايشان، چگونه با تهديد و برخوردهاي فيزيكي همين جماعت به اصطلاح خودجوش روبرو شدم تا به عينه درك كنم كه در همين نظام جمهوري اسلامي و در شرايطي كه يك نماينده مجلس از اختيارات قانوني خود استفاده مي كند ، چگونه  عده اي به صورت  گزينشي به اجراي سخنان معمار انقلاب  كه فرموده بود:«مجلس در راس همه امور است» عمل مي كنند.

آنها كه آن روز يقه نماينده را جمع مي كردند بعدها در عمل نشان دادند كه نوك انگشت اشاره شان به رئيس مجلس بود. امروز ترسم اين است كه انگشت اشاره مهاجمان به رئيس جمهوری، جاي ديگري را نشانه گرفته باشد.

يقيين بدانيد كه عمل اين جماعت شبيه ترين اعمال به عمل خوارج است كه از مولا و رهبر خود پيشي گرفتند و خود را در مقام تشخيص در موقعيت برتري قرار دادند. امروز هم، چنين است.

بي شك رفتار رئيس جمهوری در نشست سالانه سازمان ملل و سخنان وي كه اين بار نه خطاب به صندلي هاي خالي كه خطاب به حاضران در جلسه ايراد شد، جنبه عملي نرمش قهرمانانه بود و حداقل دستاوردش بازگشت اعتباري ست كه با تندروي ها و ماجرا جويي ها در سياست خارجي بي اعتبار شده بود. حداقل دستاوردش اين است كه دنيا فهميد كه ما نيز مي تواني با ادبيات محترمانه سخن بگوييم.

 در اين ميان ساده لوحانه است كه آنچه در نيويورك صورت گرفته را بدون هماهنگي با رهبر معظم انقلاب و سياست هاي كلي نظام فرض كنيم. بنابر اين مي شود رفتار آن جماعت اندك را در روز شنبه «نه به سياست هاي كلي نظام» تلقي كرد مگر آنكه بگويند اين فقط يك نمايش بود!

صد البته كه نبايد خودمان را گول بزنيم. آن جماعت با هر هدفي كه آمده بودند و با هر ماهيتي كه داشتند، بي شك «خود جوش» نبودند. كما اينكه در كمتر از 24 ساعت دم خروس از زير بغل شان بيرون زد و عكس شان دست به دست در فضاي مجازي  چرخيد.

امروز و براي جلوگيري از تكرار چند باره تاريخ نوبت ،نوبت اقدام نهادهايي ست كه پيش از اين و در دفعات مشابه پيشين جاي خالي آنها به شدت محسوس بود.

اين نه يك در خواست شخصي بلكه خواست همه كساني ست كه بيش از سه دهه گذشته را در جستجوي اعتدال  گاهي دست به دامن چپ و گاهي دست به دامن راست شده اند  تا به امروز برسند.