مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، مازیارسوادکوهی: «امام جمعه شهرستان سیمرغ ضمن گلایه از ثبت نام کیاکلا به جای نام سیمرغ در اسناد برخی نهادها و وزارتخانه ها خاطر نشان کرد: علی رغم اینکه دو سال است شهر کیاکلا تبدیل به شهرستان سیمرغ شده، اما هنوز شاهد قید نام گذشته در نهادها هستیم که امیدواریم با تمهیداتی این مورد تصحیح شود.»(مازندنومه، 22 فروردین 1394)

***

سنت نام‌گذاری در ایران مربوط به امروز و فردا نیست. حتی برای نام‌گذاری افراد گاهی مراسم می‌گرفتند یا جشنی برگزار می‌کردند. این همه فقط برای آن بود که اگر می‌خواهند نامی بر کسی بگذارند به معانی مستتر در آن بیندیشند و در عین حال نامی انتخاب کنند که زیبنده فرد باشد. البته این رسم برای شهرها یا روستاها رخ نداده است.

نام بسیاری از شهرها در طول تاریخ به عوامل مختلفی بستگی داشت که مهم‌ترین آن خودِ مردم شهر یا ده بودند.

گاهی برخی نام براساس یک رخداد تاریخی یا برخی هم ویژگی‌های اقلیمی شهر یا روستایی را بیان می‌کنند. برای بسیاری از شهرها هم بر اساس مناسبات قدرت‌ها یا قدرتی، نامی انتخاب می‌شد. با این همه کمتر اتفاق افتاده است که در کشور ما شهری را به‌نام  پرنده‌ای بنامند. آن هم پرنده‌ای خیالی و اسطوره‌ای!

البته شاید بتوان گفت مکانی را که محل تجمعی پرنده‌ای باشد به آن نام نامگذاری کنند. مثل میشکاچال یا پلنگ‌چال. اما این‌که نام یک شهر تاریخی به صورتی تغییر دهند که هیچ سنخیتی با زادسال و تاریخ و پیشنیه آن ندارد، کاری بس عجیب است.

 اما برای شهر کیاکلا که یک نام مأنوس، مألوف و مرسوم است انتخاب نامی چون سیمرغ مثل همه کارهای رئیس دولت دهم ابن‌الوقتی و بدون اندیشه بود.

تردیدی نیست که وقتی از نام برادران شهید کشوری سخن گفته می‌شود، ناخودآگاه نام کیاکلا که محل زندگی آنان و خانواده محترم شان است و بود، به ذهن متبادر می‌شود.

بی‌شک این شهدا و همه آنانی که در راه حفظ تمامیت این آب و خاک و تاریخ پرافتخار ایران جان گرامی‌شان را فدا کردند، برای همه ما گرامی و دوست‌داشتنی و قابل تکریم‌اند.

این‌ها گرچه شهید یک خانواده به شمار می‌روند، بی‌تردید این شهدا برادر همه ایرانی‌ها و خصوصا مازنی‌ها هستند. احترام نام شهدا تغییر یک نام تاریخی و نامی که هیچ اشکال تاریخی یا فرهنگی ندارد، نیست. به احترام نام آنها می‌توان کارهای فرهنگی فراوانی صورت داد، کتاب منتشر کرد و در تبشیر دیدگاه‌های شان تلاش کرد.

طبیعی است که تغییر نام مشکل یک شهر را حل نمی‌کند. اگر رئیس دولت دهم به جای آنکه یک شبه این شهر را به شهرستان تبدیل کند و یک‌شبه نام آن را تغییر دهد، دستور می‌داد مشکلات این شهر کوچک حل شود، چه بسا بهتر از تغییر نام آن بود.

می‌گفت که کارخانه‌ای مطابق با زیست‌بوم آن تأسیس شود تا جوان‌های بیکار آن روزگار به بطالت نگذرانند. اعتباری در نظر می‌گرفت که حوزه گردشگری آن را توسعه می‌داد، بهتر از این بود که نامش را تغییر می‌داد.

البته مشکل از جایی شروع می‌شود که مدیران وقت استان مازندران همچون رئیس دولت دهم، فکر نکرده، فکرش را قبول کردند و پذیرفتند که نام شهر عوض شود.

نام این شهر حتی اگر تاریخی را به  دنبال نداشته باشد، حداقل این است که نسل‌های زیادی از آن خاطره دارند و خاطره نویسانی از کیاکلا نوشتند که نمی‌شود به راحتی جلوی هر واژه کیاکلا پرانتزی گذاشت و نوشت سیمرغ.

آن سیمرغ سفر کرده هم شاید راضی نباشد که نام شهر زادگاهی او را تغییر دهند.

مدیران امروز استان بهتر است با منطق به طرفداران تغییر نام این شهر بقبولانند که تغییر نام گذشته فقط یک اتفاق بود. اتفاقی که رخ داد و گذشت. ضمن آنکه اگر کسی اهل این محل باشد به راحتی به جای آنکه بگوید «بنده کیاکلایی  هستم» مجبور شود بگوید«بنده سیمرغی هستم!»

سیمرغ باشد‌، آزاد و رها و  چون پرنده‌ای که در قفس هست فکر نکنید. می‌توان حتی سیمرغ را هم در قفس گذاشت. این سیمرغ را از قفس آزاد کنید.