در ساخت و ساز اكثر بناهاي تاريخي و قديمي و به جاي مانده از دوران قاجاريه در نماسازي بناها از شكل هاي ويژه اي با معنا و مفهوم خاص استفاده شده است كه علاوه بر زيبايي بنا، از ويژگي هاي خاصي برخوردارند.

نمادهايي چون خورشيد، ماه، درخت، گياهان، حيوانات پرندگان اساطيري در ساختمان ها و به ويژه مكان هاي مذهبي حكايت از پيشينه فرهنگ به كارگيري آن در هنرهاي بومي منطقه دارد.
يكي از اين نمادهاي آشنا و زيبا كه در ساختمان هاي قديمي و تكايا و مساجد استان كاربرد داشته است نماد زيباي درخت سرو است كه در ساخت نماي بناهاي آجري و بندگچي چشم ها را نوازش مي دهد.
اين نماد كه براي هر بيننده اي زيبا و دل انگيز است نشانه اي از آزادي و حيات جاويدان و راستي و قامت و ايستادگي مي باشد. سرو از كجي و نادرستي و پيوستن از شاخه هاي ديگر مبراست.

در اساطير كهن باستان هم آمده است؛ درخت سرو وقف خورشيد است و به همين علت در بالاي نماد سرو در بناهاي قديمي نماد خورشيد قرار دارد. نماد سرو بيانگر حفظ ارزش هاي معماري بومي اسلامي با مفاهيم سرافرازي، راستي، سبزي و پايداري است. كه متاسفانه در ساختمان هاي جديد اين نمادهاي پر معني و با مفهوم هيچ جايگاهي ندارد و اين هنر بومي و اصيل معماري به ورطه فراموشي سپرده شده است. اكنون در بناهاي جديد شاهد معماري وارداتي و بدون هويت هستيم كه هيچ سنخيت و قرابتي با فرهنگ و هويت ملي اسلامي مان ندارند.(bashirnews)