یادش بخیر ،از ساری پا میشدم و بازیهای نساجی رو میدیدم تو شهید وطنی ،چند باری هم رفتم همبرگر شمشیری ،همیشه شلوغ بود با همبرگر پرو پیمون که راحت سیر میشدی،دوستان قائم شهری زیادی داشتم تو دوره دانشگاه به هوای اونها میومدم خیابون نیما ،کوچکسرا و ......یادش بخیر ،مهدی اسدی علی آبادی،زضا تقوی کوتنایی،رسول کرد سوادکوهی هرجا هستید یزدان نگهدارتان

با سلام شمارو به خدا باز هم از این مطالب قدیمی بنویسد. مدت زیادی ( حدود ده ساله که از شهر و وطنم خیلی دورم وتو این مدت فقط یکبار اونم به تهران تونستم بیام و دلخوشیم به خوندن همین چیزهاست. سینما فجری که از مدرسه - راهنمایی حر - (نمیدونم الانم هست ؟ مدیرش صفری و ناظمهاش آقایان بوشهری و رعیت نیا بودن) فرار میکردم که برم فیلمشو ببینم . میدونم که بدآموزی داره ولی خوب خاطره ست.
دوست و همشهری و برادر کوچتر شما مرتضی حداد-مهندس ارشد عمران-سیدنی-استرالیا

راستی رستمعلی این دفعه مطلبی در ارتباط با وام 50 میلیونی بدون سپرده برای خانه می تونه بنویسه یا نه اگه نمی تونه من بنویسم

با عرض سلام

نویسندگان عموما دچار نوستالژی می شوند و این بنیاد نوشتن را پی ریزی می کند یعنی در چنین نوشتاری کمتر از )همین لحظه( شروع می شود چرا که خود بخود نویسنده و حتی خواننده بازگشت به گذشته می کند و این اتفاق نوستالژیک ،دیگران را به همذات پنداری وا میدارد و در واقع کنشی دارد لذت برانگیز....
دوستان عزیزم لطفا توجه کنند!
علت رشد کیفیت ادبی و هنری در جهان این است که نوشته ها را جدای از موقعیت مولف می خوانند من نمی خواهم به مرگ مولف مهرتایید بزنم ( منتقد جدی این نظریه نیز هستم ) ولی در کشور ما که نوشتن حرفه ما نیست مجبور به داشتن مشاغل دیگر نیز هستیم لذا هر اتفاق سیاسی و اجتماعی و یا اداری و حتی استخدامی را به یک نویسنده که فارغ از مناسب حکومتی در حال ارائه یک متن هنر مندانه است نچسبانیم
در این صورت است که ما خوب خواهیم خواند و خوب نقد خواهیم کرد و نویسندگان هم خوب تر خواهند نوشت
استکبار فقط شیطان بیرون نیست بلکه روح استکباری در ما هم کم و بیش وجود دارد که نمی گذارد نوشتار و تولیدات هنری دیگران را منصفانه نقد کنیم
آیا خواننده محترم بعد از خواندن این نوشته تصمیم نگرفت بنویسد ؟ نگفت از این دست خاطرات من هم دارم ؟
اگر کمی (وجدان ) داشته باشیم در اغلب موارد تایید می کنیم . و همین مسئله یعنی موفق بودن این نوشته ، نوشته ای که در دلت تحسین می کنی و احتمالا خواهی گفت کاش من زودتر می نوشتم !
شیوه های درست خواندن و شیوه های صحیح نقد کردن باعث می شود که این امکان که اشخاص فارغ از سمت های اداری بنویسند و ارائه نظر ادبی کنند را افزایش می دهد و آنگاه کمک بسیار بزرگی به فهم معضلات در جامعه خواهد نمود
یک مدیر وقتی جسارت نوشتن دارد یعنی باید برود بخواند و مدیری که مطالعه می کند با مدیری که نمی داند سهراب سپهری مرده است چقدر فرق دارد؟!!
بخشی از این نوشته را دوباره بخوانیم :
(آن روزها كه هنوز تماشاچي ها براي قهرمان فيلم هورا مي كشيدند و برايش دست مي زدند. با صداي بلند مي خنديدند و بي پروا گريه مي كردند. )
آخ کمال ، گفتی ؟ ........
والسلام

سلام
به نظرم این نوشته آقای رستمعلی فقط مختص به قائمشهری های عزیز نیست و بنده هم در بهشهر همین احساسات(تماشای بازی بهپاک و نساجی و استقلال و پرسپولیس بهشهر و خدا بیامرز "شاپور خاکپور" که آخرش سر فوتبال سکته زد و مرد و رفتن به سینما اونهم گاه گاهی مجانی(همسایه ما گیشه دار بود)و .... رو تجریه کردیم
حالا ما هستیم و دنیای مدرن و توسعه یافته. هر چند این هم جذابیت خودش رو داره
"فرهاد که باشی همه چیز شیرین است"

برداشتی که میشه از این نوشته زیبا داشت اینه که لذت بردن از لحظات زندگی و دوستیهاست که باقی خواهد ماند
"سعدیا، مرد نکونام نمیرد هرگز // مرده ان است که نامش به نکو ای نبرند"
یا علی

رستمی عزیز:این حال رو برای یک بچه کارگرنساجی که ساکن خونه ی سازمانی بغل استادیوم وکانونه ورفیق بچه های سیدمحله،بااون نون قالاچ،تجسم کن.بخصوص سال67،یادته؟خردادماه،موقع امتحانات،منظورم14خرداد67 .راستی ازساندویچی شمشیری نگفتی؟حلوافروشی که باچرخ دستی توکاسه حلوامیفروخت و ته بعضی ها سکه میذاشت واسه جایزه،مرسی عزیزم،مرسی

مرسی از شما و آقای رستمعلی.به آقای رستمعلی بگویید بیشتر بنویسد و کارهای استانداری را کمتر کند.وبلاگش هم بروز نیست

کمال ، بگم؟ بگم ؟

عزيزي به نام بوقچي مطلبي درباره ي بنده نوشتند. روي گلش را مي بوسم و از اينكه با اين مطلب تند مرا نواخت ازش تشكر مي كنم. براي هر كسي در هر جايگاهي لازم هست كه هم شهريان و هم نوعانش هر از چند گاهي اين گونه بي مهابا نقدش كنند. به خاطر اين لطف ازت ممنونم بوقچي عزيز. ا از خدا مي خواهم به همه ي ما مهرباني، تقوا، لبخند پر مهر و قلبي زلال عنايت كند. آمين

اره دیگه همین چیزا دو سال دیگه واست نون و آب میشه
معلوم نیس دیگه بزارنت امور بین الملل حد اقل امور قائم شهر و یه روزنامه میتونی

بیا یه سوال

هر شهر دو استادیوم ورزشی یکی زنانه یکی مردانه وعده رییس جمهوری نبود ؟ جطور امور بین الملل شون صحبت از حرفای دیگه میزنه

مطمئن باشيد با ذهنيت گذشته قائم شهر ، تاريخ آن را به باد خواهند سپرد

من و دوستم مدرسه ادیب می رفتیم.در را برگشت مادربزرگ دوستم می اومد دنبالش.اما مادربزرگ من ساکن روستا بود.خیلی دلم می خواست یک روز مادربزرگ من هم دنبالم می اومد.چون نمی توانست من آخر هفته ها بلااستثنا می رفتم محل مون.حالا نه مادربزرگ های من زنده اند نه مادربزرگ دوستم که بیاید دنبال مان.خدا رحمت کندشان.

یاد قائمشهر دهه 60 بخیر...سینما فجر...زمین فوتبال...گردکوه قشنگش...خیابانهای خلوتش...درختان نخل خیابان هنر(روبروی اداره پست)...پیکانهای مدل 48 و پیکان جوانان آن روزها...شیرینی اکبر مشتی...ساندویچ شمشیری...احمد کله پز...نساجی آن دوران،عزیز زارع،مرتضی صادقی،نجفی،دست نشان ها،...یادش بخیر.دست شما درد نکند بابت یادآوری

از یادآوری تان سپاسگزارم.در ضمن ما کتابفروش قدیمی داشتیم به اسم الله بخش که الان پسرش آنجا را اداره میکند.مرد مغرور و جافتاده ای بود،نمی دانم در قید حیات هست یا نه.در ضمن بعضی روزها با بچه ها پول روی هم می گذاشتیم و می رفتیم ساندویچی شمشیری و ساندویچ همبرگر می خوردیم.چقدر شمشیری سر خیابان جویبار مشتری داشت.الان نمی دانم اونجا چی شده.

بوقچی محبوب من رحمت مرزبان است که دیگر سالهاست نمی تواند بوق بزند و اصلا نمی تواند حرف بزند چون آنقدر ان سالها نساجی نساجی کرد و بوق زد که تارهای گلویش پاره شد.هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

من متولد 1355 شاهی هستم و الان در تهرانم.آقایان مرا بردید به سالهای کودکی ام.دست شما درد نکند.ما یک حاجیه خانمی داشتیم در محله مان،هر روز دم در خانه اش می نشست.ما که از مدرسه برمی گشتیم ما را صدا می زد و کی گفت:بچه کی هستی؟نمره چند شدی..خدا بیامرزدش

کمال!
کانون یادته؟