تعداد بازدید: 4501

توصیه به دیگران 1

سه شنبه 9 خرداد 1396-21:31

عضو هیئت علمی رشته گیاه پزشکی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی ساری:

سم هایی که در مازندران مصرف می شود، مضر است

بهنام امیری: مصرف یک سوم سموم دفع آفات در شمال کشور باعث افزایش سه برابری سرطان روده در منطقه شده است/ اکثر سمومی که در استان مازندران مصرف می شود چون دوره کارنس آن رعایت نمی شود، مضر است/ گیاهان تراریخته را کاربردی می دانم.


مازندنومه؛ سرویس اقتصادی، شبنم لشگری: در جهان امروز آلودگی های گوناگون حق انسان برای داشتن غذای سالم را به خطر انداخته، سلامت او را دستخوش آسیب می سازند. در این میان آلودگی های شیمیایی از بقیه خطرناک ترند و عوارض و ناهنجاری های ناشی آنها غالبا پنهان تدریجی و غیر محسوس است و خطرات زیادی برای انسان دارد، لذا تهیه غذای سالم و عاری از هرگونه مواد شیمیایی باید در راس نهاد های درگیر در تولید غذا و محصولات کشاورزی قرار گیرد.

مسئله باقیمانده سموم در محصولات کشاورزی از اهمیت خاصی برخوردار است. اثرات ناخواسته سموم تنها محدود به مسمومیت های غذایی نمی شود، بلکه این ترکیبات قادر خواهند بود در دراز مدت باعث انواع سرطانها و اختلالات دیگر در انسان شوند.

دکتر"بهنام امیری" -عضو هیئت علمی رشته گیاه پزشکی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی ساری- درگفت گویی کوتاه به پرسش های ما درباره ی لزوم کاهش مصرف سموم در کشاورزی و  روشهای موثر در کاهش سموم پاسخ داد:

سموم شیمیایی چه مخاطراتی را به همراه دارد و راهکار کاهش سموم چیست؟

سموم به دو صورت سمیت حاد و سمیت مزمن ایجاد خسارت می کند. سمیت مزمن به صورت تغییرات ژنتیکی، بیماری های سرطانی و ناقص الخلقه شدن در انسان ایجاد خسارت می کند. بنابراین باید از فروش بی ضابطه و مصرف بی رویه آن در کشور جلوگیری شود.

همچنین مصرف یک سوم سموم دفع آفات در شمال کشور باعث افزایش سه برابری سرطان روده در منطقه شده و به عبارتی60 درصد سرطان های کشور در این مناطق گزارش شده است. با اطمینان می توان اذعان داشت که بسیاری از میوه جات و سبزیجات آلوده به نیترات و کادمیوم به عنوان دو عامل بیماری زا و سرطان زاست. در حال حاضر کشاورزان و باغداران کشور و مازندران آگاهی علمی مصرف این نهاده ها در اراضی و باغ ها را نمی دانند.

چه سمومی در استان مازندران مصرف می شود که مخاطرات جبران ناپذیری دارد؟ آیا جایگزینی برای این سموم وجود دارد؟

اکثر سمومی که در استان مازندران مصرف می شود چون دوره کارنس آن رعایت نمی شود، مضر است. سم از لحاظ دارای دوره کارنس سه گروه کوتاه مدت حدود سه چهار روز و میان مدت یک هفته تا 10روز و همچنین بلند مدت 2تا3هفته است  و کل سموم کلره که خاصیت تجمعی دارند و سم "اندو سولفات " و"لیندن" علی رغم ممنوعیت هنوز مصرف می شوند و جایگزین آن استفاده از روغنهای معدنی و عصاره گیاهی است.

کنترل شیمیایی علف های هرز نیز سلامت غذایی را تهدید می کند. به چه طریقی می توان استفاده از این سموم را کاهش داد؟

مبارزه غیر شیمیایی با استفاده از ادواتی مانند رتیواتور و دیسک و شیار راهکار مناسبی برای کاهش علف های هرز است.

 کشاورزی ارگانیک در حفظ امنیت غذایی به چه میزان نقش دارد ؟

کشاورزی ارگانیک نقش عمده و اصلی در امنیت غذایی دارد و امروزه در دنیا محصول ارگانیک از اهمیت ویِژه ای برخوردار است و حتی به قیمت گرانتر به بازار عرضه می شود. متاسفانه در ایران هنوز جا نیفتاده است .

در مازندران برنج ارگانیک در سطح محدود در منطقه فریدونکنار تولید می شود. اینجانب دو طرح در دست اجرا دارم که یک طرح با دانشگاه علوم پزشکی ایران و همراه یکی از دانشجوهای دوره دکترای  آن دانشگاه است که من به عنوان استاد راهنمای دوم هستم. دومنطقه به عنوان پایلوت در نظر گرفته شده و در صورت موفقیت به عنوان طرح ملی کار خواهد شد. در حال حاضر  در سال دوم اجرای آن هستیم و طرح دوم با همکاری گروه گیاهپزشکی دانشگاه و چند تا از دانشجویان کارشناسی ارشد است که با همکاری پژوهشکده ژنتیک در کاهش مصرف سموم در برنج خواهیم داشت.

آیا نظارتی بر مصرف سموم در کشاورزی وجود دارد؟ برنامه دولت در این راستا چه می تواند باشد ؟

این سوال را باید از دولتمردان پرسید ولی اولین قدم کنترل و نظارت در واردات سموم و استفاده از افراد متخصص و آموزش مستمر و تشکیل کلاسهای باز آموزی مستمر برای فروشندگان سموم و کارشناسان جهاد کشاورزی با حضور استادان فن و متخصصان است.

گیاهان تراریخته را می توان برای حفظ امنیت غذایی موثر دانست؟

درمورد گیاهان تراریخته نظرات مخلتفی وجود و در کشور ما نیز بررسی بیشتری نیاز دارد. بنده با توجه جنبه های مختلف زیستی این گیاه فعلا  آن را کاربردی می دانم.

 


  • چهارشنبه 10 خرداد 1396-13:25

    کاملاً درست است، اما علت یا علل استفاده از انواع سم به اشکال مختلف چیست؟ و مهمتر مسئول این امر چه کسی است. روند کشاورزی در ایران در سیطرة مصرف گاه بی رویه کود و سم است. نمونه اش تعداد فزاینده فروشگاه موسوم به محصولات و خدمات کشاورزی است که قارچ گونه زیاد شده اند. خدمات کشاورزی نیز محدود به فروش و کود و سم است. یکی از عوارض مصرف محصولات آلوده به سموم و کود شیمیایی بیماری های دستگاه گوارش از جمله سرطان معده است. نگاهی گذرا به آمار و اطلاعات سازمانهای ذیربط در مورد انواع بیماریهای مرتبط با استفاده از این مواد در استانهای کشاورزی و در بین کشاورزان نشان می دهد که این مسئله به مرز بحران رسیده است. متخصصان یکی از عوامل اصلی سرطان معده را مواد شیمیایی موجود در کود و سم و استفاده از محصولات تولیدی با استفاده از این مواد می دانند. بنابراین باید در مورد شیوه و مقدار کود و سمی که به طور معمول استفاده می شود، تامل کنیم. اما موضوع جدی و فوری تر برای تامل و بازنگری حداقل در مازندران، استفاده از انواع علف کش ها است. امروزه استفاده از علف کشهای قوی معروف به "سرسوز" و "ریشه سوز" برای از بین بردن علف های "مرز و دیمیر" و "باغ و لتکا" جایگزین "داز و دهره" شده است. این مواد "راحتِ جان و آسایشِ بدن" نه تنها خسارات جبران ناپذیری به طبیعت وارد می کنند، بلکه گاهی خسارت و مضرات فوری و آشکار برای انسان دارند. خطر برخی از این مواد آنقدر زیاد و وحشتناک است (مثلاً علف کش موسوم به "پمه دوا") که مسئولین خواسته یا ناخواسته توزیع آن را ممنوع کرده اند. اما همچنان که اشاره شد هر سمی کم یا زیاد، دیر یا زود تأثیرات مخرب دارد، مضراتی که از مزیت های آن بیشتر، اما اغلب ناپیدا است. بنابراین وظیفه ما در مقام مطلع، مسئول و مصرف کننده و کشاورز است که برای سلامتی خود و فرزندان، نسل امروز و فردا و اگر جا باشد حفظ طبیعت! در جهت کاهش مصرف این مواد حرکت کنیم. اگر نمی توان از مصرف "وجین دوا"، "دیازنون"، "سم سبز خوار"، خشکه سم" صرف نظر کرد، حتماً می توان "مرز و دیمیر" را با "داز و دره" پاک کرد، و اگر نشد اصلاً "بل کاشون بزنه"، در این صورت مزیت آن هم برای ما و برای طبیعت بیشتر و بهتر است.
    علت یا علل استفاده افراطی یا سوء استفاده از طبیعت و شیوه های مخرب بهره برداری از آن به خصوص استفاده افراطی و نابه¬جا از انواع سم بیش از آنکه مسئلة کشاورز باشد، مسئله سازمان ها و نهادهای متولی است. اینجا یک اصل ساده اقتصادی پیاده شده است: معادله عرضه و تقاضا. افزایش عرضه در نتیجه افزایش تولید یا واردات و سهولت دسترسی سبب شده است که تقاضا برای این مواد نیز افزایش یابد. اما اینجا باید عامل دیگری وارد می شد و آن ترویج، یعنی شیوه استفاده بهینه و پایدار و اطلاع رسانی از مزیت ها و مضرات این مواد است. ناگفته پیداست که موضوع ترویج نادیده گرفته شده یا کم اهمیت تلقی شده است. با این حال، هنوز جا برای اقدام هست. در این بین مسئولیت نهادها و سازمان های متولی از همه بیشتر است. در زیر پشنهاد خام و اولیه ای را مطرح می کنم


    ©2013 APG.ir