میهمان یا مهمان در لغت به معنای کسی است که به خانه ی شخص دیگری می رود و از او پذیرایی می شود.

در واقع مهمان کسی است که می آید و می رود، زمانی وارد می شود و زمانی نیز خارج خواهد شد، بی تردید رفتن، ترک کردن، و یا بازگشتن از صفاتِ ذاتی مهمان هاست، حتی کنگر خورها هم مستثنی نیستند!

اگر قرار باشد که میهمانی در خانه ی میزبان بماند دیگر میهمان نیست، و منطقاً یکی از اعضای آن خانه است. چه می خواهم بگویم؟ بردبار باشید...

واژه ی «دائم» به معنای ثابت، پایدار و همیشگی است. این صفت، بر اساس قوانین ادبی، لزوماً باید برای موصوف هایی به کار رود که در خورش باشند، برای مثال نمی توان گفت «میهمانِ دائمی»، این طور نیست؟

 صفت و موصوف شدنِ دو واژه که نه تنها ارتباطی با هم ندارند، بلکه نقیض هم هستند، تنها در یک شاخه قابل به کار گیری است و آن ادبیات است.

 اضافه ی استعاری، اضافه ی تشبیهی، تشخیص و صنعت هایی از این دست، آرایه هایِ ادبی ای هستند که در دنیایِ مَجاز غیر ممکن ها را ممکن می سازند. تاکید می شود، دنیای مجازی، غیر حقیقی، خیالی، نه دنیایی که دست و پا و بدن و کله ی ما در آن وجود دارند.

 از همه مهم تر و حقیقی تر و جدی تر، دنیای «اداری» است. البته شاید در این دنیای پر پیچ و خم و هزار تو که انسان را یاد قلعه های گوتیک می اندازد، گاه چیز هایي ارزشمند دلیلی شوند بر به کارگیری آرایه های ادبی، فنونِ بلاغت و صناعاتِ ادبی، تا بتوان به آن هدفِ دوست داشتنی که ارتباطِ مستقیمی با بانک و دانشگاه دارد، دست يافت.

 عبارتِ ادیبانه ی «میهمان دائمی» به نظر شما از سویِ کدام یک از ارگان های کشورمان به کار رفته است؟ سندیکایِ کامیون داران؟ اصنافِ بازار یا درشکه رانان؟ یا جگرکی ها و کله پزی ها؟ نه خیر... هیچ کدام! «وزارت علوم، تحقیقات و فن آوری»!

شگفت زده شدید؟! نشوید... پیش از این، دانشجویانِ غیر بومی آشنایی و علاقه ی عجیبی با واژه ی انتقالی داشتند.

 انتقالی عملی بود که در آن با موافقتِ دانشگاهِ مبداء و مقصد، دانشجو بدونِ پرداخت هیچ هزینه ای از یک دانشگاه به دانشگاه دیگر منتقل می شد.

علاقه ی دانشجویان به واژه ی «میهمانی» کمی کم تر از انتقالی بود، چرا که هزینه ی دو شهریه ی ثابت و گاه شهریه ی متغیر و گاه حتی هزینه ی همه ی واحد های باقی مانده باید پرداخت می شد.

 با حمایت، عنایت و الطافِ ارگان هایی چند، کلمه ی انتقالی به طور کل حذف و همه ی نقل و انتقال ها، چه موقت و چه دائم، با واژه ی کمتر دوست داشته شده ی میهمانی همراه شد! به نظر شما چه اتفاقی افتاد؟

جابه جایی بدون هزینه دیگر از هستی ساقط شد؟ باز هم غصه بخوریم؟ نمی دانیم... مخلص کلام، عبارت «میهمانی دائمی» را به خاطر بسپارید، چرا که این نخستین بار است که یک ناممکنِ عجیب در دنیایِ حقیقی ما به ممکنی بزرگ و سنگین تبدیل شد! دنیایی که دست و پا و بدن و کله و جیبِ ما در آن وجود دارند.