تعداد بازدید: 3476

توصیه به دیگران 9

سه شنبه 22 آذر 1390-7:15

از حال خوب به حال بد

آن چه خبرنگاران روز دوشنبه نديدند؛از دیدن مردم در آن وضعیت،بغض کرده ام. زن دیگری نامه به دست ، اصرار دارد شخصا" نامه را به رئیس جمهوري بدهد، گویا به ماموران حاضر در سالن اعتماد ندارد. به او گفتم چرا نامه تان را به این مامورها نمی دهید؟ پاسخ داد" قبلا نامه م را به همین ها دادم ، هیچی نشد، باید بدم دست خودش".(يادداشتي از کلثوم فلاحي،خبرنگار-ساري)


سفر نیم روزه ی محمود احمدی نژاد به مازندران پایان یافت. خبرنگاران ، خبرهای متنوعي تهیه کردند و با دستی پر و خبرهای داغ مراسم را ترک کردند.

 18 هزار و 450 واحد مسکن مهر هم افتتاح شد و آن دو خانواده که به صورت نمادین کلید خانه های شان را تحویل گرفتند، به مردم استان نشان داده شدند و اشک شوق رئیس جمهوري هم جاري شد! 

 احتمالا خانواده کردان هم از اینکه رئیس دولت ، وزیر سابق اش را فراموش نکرده ، خوشحال شدند.تا اين جا هرچه نشان داده شد همه زیبایی بود و خوشحالي و يک روز خوب،ليکن صحنه هایی بود که هیچ خبرنگاری ننوشت و هیچ دوربینی نشان نداد.

 ساعت هفت صبح نشده بود که برای پوشش این سفر از خانه خارج شدم. اولين جلسه در استانداری مازندران بود. پس از پایان جلسه به هنگام خروج،مردم زیادی را دیدم که در پیاده رو و پارک کنار استانداري ، منتظر رئیس جمهوري بودند ، غافل از اینکه آقاي رئيس به سمت مصلا حرکت کرده و برنامه اي براي ملاقات با آن ها ندارد.شايد خبر داشتند اما چاره اي نداشتند!

همکاری به مردمی که آنجا ایستاده بودند،گفت که رئیس احمدي نژاد به مصلا رفته است. ساعت قبل از 11 بود که به در ویژه ورودی مصلا رسیدم، کارتم را نشان دادم و وارد شدم. افراد زیادی در مقابل این در تجمع کرده بودند اما کارتی برای ورود نداشتند.

جمعیت زیادی داخل مصلا بودند. گوشه ای نشستم. میان من و مردم داربست های کوتاهی کشیده بودند تا مانع از ورود آنها به جایگاه شوند.

 از آن سوی داربست ، زنی صدایم کرد: "خانم ، یه نامه برام می نویسی ، من سواد ندارم، من می گم تو بنویس. همسر جانبازم ، شوهرم فوت کرده ، وام گرفتم،خونه ساختم، بچه معلول دارم ، از بانک خصوصی وام گرفتم حالا نمی تونم پس بدم، می خوان خونه م رو مصادره کنن، اگه می شه یه وام بلاعوض یا وام از بانک دولتی به من بدن تا خونم رو از دست ندم...."

بعد آدرس می پرسم و شماره تلفن را پای نامه درج می کنم. زن نامه اش را به ماموران جمع آوری نامه ها در سالن می دهد. فرزند کردان در حال سخنرانی است ، آن قدر همهمه و سر و صدا است که به زور می فهمم چه می گوید.عده زيادي فقط آمده اند براي گشايش کارشان و نامه دادن! 

مردم دل شان می خواهد از داربست عبور کنند و به رئیس جمهوري برسند شاید مددی شود، دردمندند،خسته ، يکي با کودک معلول در آغوش،گریان است ، ديگري بر زمین دراز کشیده و آن یکی گوشه اي نشسته ، گریه می کند؛ ماموران راه نمي دهند،مي گويند معذورند.

 سر و صدا آن قدر زیاد است که از کنار مردم فاصله می گیرم و کمی جلوتر می روم تا بتوانم خبری بنویسم. ماموران حریف مردم نمی شوند ، برخی از داربست عبور می کنند و در کنار خبرنگاران می نشینند، یکی از همکاران نمی دانست خبر بنویسد یا نامه ، آن یکی به کسی که از او خواست نامه ای برایش بنویسد گفت:"هیس ، ساکت ، دارم خبر می نویسم. کاغذ ندارم نامه بنویسم".

سخنان رئیس جمهور در خصوص کربلا و قیام عاشورا است ، از جای بر می خیزم ، نگاهی به اطراف دارم ، چند پارچه نوشته از کارگران نساجی که بارها در مقابل استانداری مازندران و فرمانداری قائم شهر تجمع کرده اند اما موفق به دریافت حقوق خود نشده اند، این بار شکایت به رئیس جمهوري آورده اند.

 لحظه ای تصور نگرفتن حقوق در 17 ماه را از سر می گذرانم ، تصورش هم سخت است ، به سرعت این تصور را از ذهنم دور می کنم.

 سخنان احمدي نژاد در این هنگام بار خبری ندارد،کاغذ را روي زمين مي گذارم. زن دیگری می آید و از همکارم می خواهد برایش نامه بنویسد،نمی نویسد، زن را صدا کردم، گفتم تند تند بگو تا برايت بنويسم.

 او هم همسر جانباز 10 درصد است. جانبازی که در بدن ترکش دارد اما بنیاد شهید هم پاسخگوی آنان نیست ، جانبازی که دست و پايش توان کار کردن ندارد، زن تقاضای مساعدت دارد. آدرس و تلفنش را هم پای نامه می نویسم.

از دیدن مردم در آن وضعیت،بغض کرده ام. زن دیگری نامه به دست ، اصرار دارد شخصا" نامه را به رئیس جمهوري بدهد، گویا به ماموران حاضر در سالن اعتماد ندارد. به او گفتم چرا نامه تان را به این مامورها نمی دهید؟ پاسخ داد" قبلا نامه م را به همین ها دادم ، هیچی نشد، باید بدم دست خودش".

 نمی دانم موفق شد نامه را شخصا به رئیس جمهور برساند یا نه،به احتمال زياد نتوانسته. کارگران شعار می دهند ، متوجه نمی شوم چه می گویند، احمدی نژاد فقط می گوید "نامه تان را خواندم" و دستی تکان می دهد.

دقایقی بعد از میان همان جمع کارگران،کفشی به سوی احمدي نژاد پرتاب می شود. در برخی رسانه ها خواندم این فرد 45 ساله بوده:رشيد.ش  اهل ساري.

 سایتی نوشته بود جمعیت بعد از پرتاب کفش ،در حمایت از احمدی نژاد شعار دادند، شعار ندادند، فقط جای دیگه چند تا مرگ بر آمریکا گفتند.

 سخنرانی تمام می شود ، رئیس جمهوري می رود. حالا ماموران سالن دیگر معذور نیستند، مردم به سمت جایگاه می آیند اما احمدي نژاد رفته است.

او رفت و مردم ماندند و من و بغضی در گلو. مردمی که به علت داشتن مشکلات فراوان به هر ریسمانی چنگ می زنند تا شاید رهایی یابند و حال آمده بودند تا برای چهارمین بار به ریسمان احمدی نژاد چنگ بزنند.

 صبح هنگام خارج شدن از خانه ، اگرچه خواب آلوده بودم اما غمی این چنین بر دلم سنگینی نمی کرد که پشتم را خم کند، اینک هم خسته ام ، هم پشتم خم شده و هم غمی سنگین از چهره مردم دردمند بر دلم باقی مانده که فراموش نخواهد شد. بار خبری ام را از سفر رئیس جمهوري گرفته ام اما توشه ي مردم چه؟!


  • شنبه 26 آذر 1390-0:0

    با سلام خدمت همکار ارجمند خانم فلاحی .
    احسنت به شما که چنین بی باک و بی پرده می نویسی .اگر همه مثل شما بودن و تمام دردهای جامعه رو منعکس میکردند و فقط برای پول قلم بدست نمی گرفتن حتما روزگارمان بهتر از این می شد.

    • غلط اندازپاسخ به این دیدگاه 0 0
      پنجشنبه 24 آذر 1390-0:0

      سیاست همینه پدر و مادر نداره اما لنگه کفش که داره. حالا یک آدم نفهمی پیدا شده یک لنگه کفش ناقابل که حتماً کفشش هم کهنه و بی ارزش بوده به سوی رئیس جمهور محترم پرت کرد، شماخیلی این ها رو جدی نگیرید. من خود یکبار داشتم سخنرانی می کردم و فکر می کردم که رئیس جمهور این مملکت هستم که ناکهان چندتا لنگه کفش به سمتم پرت شد و وقتی همه را به دقت نگاه کردم که شاید بین اون ها دو لنگه چپ و راست هم شماره که به پای من بخوره رو پیدا بکنم که از شر این کفش کهنه شده نیم دار راحت بشوم، پیدا نکردم که نکردم. غلط انداز به عنوان داوطلب اعلام می کند که از این به بعد کلیه لنگه کفش هایی را که می خواهند پرت کنند به سمت غلز انداز پرت کنند و سعی کنند فقط لنگه کفش هایی را پرت کنند که هم شماره با پای غلط انداز باشد و از جنس خوب و عالی باشد و چپ و راست رو هم با هم پرت بکنند که بعداً قابل استفاده باشه و یک راست اونا رو نفرستند توی سطل آشغال... انشاء الله کفش نو مبارک باشد.

      • چهارشنبه 23 آذر 1390-0:0

        ای آقای رییس جمهور اگر آن زمانی که بارها کارگران جلوی ساختمان استانداری تجمع کردند و شعار رسیدگی به امور خودشان را سر می دادند و مدام می گفتند ما ماهها است که حقوق نمی گیریم، مشکلاتشان حل می شد آیا کار به اینجا می کشید که با کفش آبروی شما را ببرند؟!

        تازه استاندار مازندران این فرد کارگر را که ماههاست که حقوق نگرفته را سرآخر اراذل و اوباش خطاب کرد. باید بگویم برای طاهایی متاسفم که عدم مدیریت خود را با انگ چسباندن به ملت عزیز این مرزو بوم می خواهد بپوشاند!

        آقای طاهایی اگر یک روز سر سفره ات خالی باشه چیکار می کنی؟!
        در مراسم پژوهش دانشگاه مازندران گفته بودی یک جوان بیکار فوق لیسانس تاریخ به شما گفته که بیکارم، بچه کوچک دارم و پستان زنم شیر ندارد که به بچه بدهد چطور از این حرف ناراحت می شوی ولی از کارگر نساجی که بارها فریاد گرسنگی سر داد دلت به در نیامد؟!

        • چهارشنبه 23 آذر 1390-0:0

          شجاعي گفته این کفش پرتاب کننده کارگر نساجي بوده اما استاندار گفته نبوده!!!دم خروس کجاست؟

          • سه شنبه 22 آذر 1390-0:0

            شیوه نگارش و گزارش خانم فلاحی گیرا، عاری از تحلیل و واقعه نگاری هوشمندانه است که خوانندگان را به ظرافت های نهفته در متن فرامی خواند. نگاه متفاوت ایشان به رخدادها به همراه بیان دردمندانه واقعیات تلخ جامعه مان ستودنی است. سربلند باشید.

            • سه شنبه 22 آذر 1390-0:0

              اگر قرار بود يك نفر و نه معبود، مشكل همه را حل كند پس اين همه تلاش براي چيست؟

              • سه شنبه 22 آذر 1390-0:0

                نفهميديم اين حقوق را بايد از رييس جمهور طلب كرد يا سرمايه گذار خصوصي يا نماينده مجلس؟

                • سه شنبه 22 آذر 1390-0:0

                  دولت اگه پول داشت به ملت بده حقوق شون رو سر وقت میداد.ما حقوق ماه قبل رو هم نگرفتیم.کارمند...

                  • سه شنبه 22 آذر 1390-0:0

                    من قبلا نامه دادم اما ترتیب اثر داده نشد.مردم وقت تلف نکنند.خودشان باید کار خودشان را پیش ببرند.کسی بفکر نیست

                    • سه شنبه 22 آذر 1390-0:0

                      درود بر خواهر دردمندم که فقط خبر نمی نویسد...درد هم می کشد.هزاران درود.


                      ©2013 APG.ir