بازكى مى شود كه آفتاب پرنشاط تر و گرم تر نور بيفكند/ دسته هاى برنج و خوشه هاى گندم و جو رخ بنمايد/ اميد اينكه آسمان سياه مزرعه ام را به بازى نگيرد/ و خورد و خوراكم را سيل نابود نكند.
اين ابيات، بخش هايى از قطعه مازندرانى «كر زنى» (خرمن كوبى) است كه بيشتر از يك دهه پيش، پس از انتشار در قالب آلبوم «آفتاب ته» (تيغ آفتاب) علاوه بر اقبال در بازار محلى به نوار فروشى هاى تهران نيز راه يافت و نام گروه مازندرانى «شواش» را بر سر زبان ها انداخت.
گروه «شواش» با آلبوم هايى كه در طول چندين سال منتشر كرد، نشان داد در جست وجوى اجراى دوباره قطعات قديمى موسيقى محلى مازندرانى است و تلاش مى كند با اجراى قطعاتى براساس موسيقى آن منطقه كه در طول ساليان طولانى به شكل سينه به سينه به زمان ما رسيده اند، اين ترانه ها و موسيقى در حال فراموشى را احيا كند.قطعات آلبوم «آفتاب ته» مانند ديگر قطعات مربوط به موسيقى نواحى ايران با وجود آن كه اشعارى معاصر دارند اما اين اشعار نيز با توجه به فعاليت ها و زندگى روزمره مردم اين منطقه سروده شده اند.قطعات اين آلبوم عبارتند از «چاربيدارى حال» الهام گرفته از موسيقى آواز نجما، «كر زنى» الهام گرفته از موسيقى چوپانى مازندرانى، «بينج سما»، «نشا كارى» براساس ترانه فولكلوريك مازندران، «انگشته كلو»، «انه اويا»، «استاره سو»، «رادارى» و «آفتاب ته».نورالله عليزاده و ابوالحسن خشرو خوانندگان اين قطعات هستند. ساخت اين قطعات با اشعارى از جهانگير نصرى اشرفى برعهده احمد محسن پور بود و نصير شير دل (دوتار)، سيف الله لطفى (دف)، بهمن شريفى (نقاره)، ابوالحسن خوشرو (لله وا) و احمد محسن پور (كمانچه) نوازندگان گروه شواش را در آن زمان تشكيل مى دادند.(sharghnewspaper)