يك بنده خدايي بود، خدا رحمتش كند، قرائت قرآنش خوب بود. يك روز ايشان در صحرا با گاوآهن سرِ زمينش بود و شخم مي زد. به اين آقاي كشاورز گفتم: آقا! قرآن نوشته ولم يكن له كفوا احد، ما چرا در نماز مي خوانيم ولم يكل له كفوا احد؟ ايشان گفتند: اين حروف يرملون است. گفتم يرملون يعني چه؟ ايشان قدري براي من صحبت كرد و گفت: الان كه وقتش هست چرا شما معطلي؟ برو دنبال تحصيل علوم و معارف. آن وقت ايشان به نجف اشاره كردند. همين وضعيت مرا دگرگون كرد و در من اثر گذاشت.

حسن بن عبدالله تبري آملي، پسر يك كاسب بود و مادرش را در بچگي از دست داد. شش كلاس درس خوانده بود و رفته بود در مغازه پدرش در ده خودشان، روستاي ايراي لاريجان مشغول به كار شده بود. چهارده ساله بود كه يك كشاورز ساده جهت نجف را نشانش داد و حالش دگرگون شد. چه كسي مي دانست جز خدا، آن پسري كه شبانه به ديوان حافظ تفال زده و حافظ او را گفته بخواه دفتر اشعار و راه صحرا گير ، يك روزي خواهد شد علامه حسن زاده آملي، سرسلسله عرفاي عصر؟!

لطف الهي كار خودش را كرد. رفت به شهر آمل و نخستين درس ها را آن جا و با پيگيري و پشتكار خودش خواند. در آمل علوم اسلامي، رياضي، طب بوعلي، خوش نويسي و ادبيات را فراگرفت و در بيست ويك  سالگي به دستور استادانش، لباس روحانيت پوشيد. شهريور 1329 به تهران آمد و در مدرسه مروي به ادامه تحصيل مشغول شد. در تهران شاگردي ميرزا ابوالحسن شعراني و حكيم ميرزا مهدي الهي قمشه اي را كرد. علامه شعراني به شاگرد جوانش لقب نجم الدين داد و او را براي درك محضر علامه طباطبايي، آن يگانه روزگار به قم فرستاد. آن جا خودش در فيضيه درس مي داد و خدمت علامه فلسفه ملاصدرا و درس عرفان مي آموخت و علامه طباطبايي معروف بود كه تمام شاگردانش از اولياء الله هستند و سرآمدشان استاد علامه حسن زاده آملي.

علامه حسن زاده آملي در تدريس، خاطره علامه طباطبايي است، در الهي نامه يادآور پير هرات و در شرح اسفار و فصوص الحكم زنده گر ملاصدرا.