نمی دانم چرا بعضی ها از اینکه در اعتقاداتشان روزنه ای از شک و تردید باز شود در هراسند، چندی پیش توی کلاس استادی چنین اتفاقی افتاد ، به محض آنکه سوالی طرح شد که با گوشه ای از جزمیات عده ای نساخت، داد و فریاد یکی بلند شد ....ای داد ..ای بیداد ..چرا اینطور شد؟! ...چرا این حرف زده شد؟ ...و در ادامه جنجالی راه افتاد که بیا و ببین !!

البته سوال و شُبهه جائی برای ایستادن نیست، بلکه باید راهی باشد جهت جستن و رسیدن به مرتبه ای بالاتر از ایمان با این حال تا سوال و شبهه نباشد که کسی دنبال راه حل نمی رود، ما باید از کسانی که با سوالهای خودشان ما را به دردسر پیدا کردن جواب می اندازند، خیلی هم ممنون باشیم !!

دنیای فکر و اندیشه را ببینید، همیشه کسانی که پنجه ی تردید به صورت باورهای غیر قابل نفوذ انداخته اند به غیر مستقیم برای نیل به حقیقت بیشترین خدمت را کرده اند

با این حال نمی دانم چرا برخی تا سخنی بر خلاف رای خود می شنوند یک گلوله آتش می شوند و با رگ گردن ورم کرده، شنگ و شیونی راه می اندازند که گویا قیامت شده است

در حالی که آموزه های دینی ما پُر است از توصیه به اینکه اعتقادات خود را باز نگری و باز خوانی کنیم تا پایه های مُحکم عقلی و ایمان قلبی استوارتری داشته باشیم

اگر دنیای علم و فلسفه و دین در هر عصری به "داشته های" خود راضی می ماند و هیچ شک و تزلزلی به خود راه نمی داد، پیشرفتی هم پیش نمی آمد

قسمت بزرگی از ترقّی علوم، مرهون تلاش انسان هائی است که در اصول مُسلّم و مقبول خاص و عام، شک و تردید نموده اند

شک سازنده و تفکّر انتقادی و چون و چرا کردن، مقدمه رسیدن به حقیقت است و نباید از آن ترسید

در رساله بیست و دوم از رسائل "اخوان الصفا" در محاکمه بین انسان و حیوان آمده است که طوطی می گوید:    ما حیوان ها به آنچه داریم راضی هستیم و کلمه های" برای چه" و "چطور" و" چرا"  از ما شنیده نمی شود و انسان به آن طوطی جواب می دهد که پس از این روست که همچنان حیوان مانده ائید !!